Reisverslag laos 2009

vervolg 08-01-2009

Na ontbijt op ons grote dakterras gaan we op weg naar de Friendship Bridge, de brug over de Mekhongrivier om Laos in te gaan. We zijn licht opgewonden over dit voor ons nieuwe land. Het is druk aan de thaise zijde, maar we mogen de brug zelf over fietsen, terwijl anderen met een bus over moeten steken. In de reisgids stond dat we met de fiets in de bus moesten, maar dat hoeft dus niet. Daardoor zijn we voor de bus uit bij de Laos duane. We krijgen (hoi, hoi!) een visum van 30 dagen (wel $35 p.p.). Bij de laatste controle post moeten we voor 20 cent nog een onduidelijk kaartje kopen. We zijn nu in de People Democratic Rupublic Laos. De berichten die we hebben over Laos zijn extreem. Zo is Laos een van de armste landen van de wereld, maar de eerste auto's die we zien zijn van die super dikke suv's. De weg naar de hoofdstad Vientiane is heel druk en stoffig. Het zou hier zo stil op de weg zijn. We hebben ook adviezen gelezen om producten uit Thailand mee te nemen. Dus we hebben koffie, jam (en borrelnootjes!) mee genomen. Groot is onze verwarring als we in Vientiane overwegend luxe winkels en restaurants zien. Met bijv. op het menu franse kaasplankjes, wijn en op helke hoek van de straat kan je frans stokbrood krijgen. Jan is vanmorgen in Thailand nog vergeefs de stad doorgefietst op zoek naar brood. Goed dus, de knop gaat om. Laos is immers eenoude franse kolonie, dus bij de espressokoffie een pain au chocolat, en voor de lunch een quiche lorraine. Omdat Jan flink verkouden is en weinig smaakpapillen heeft, maar geen franse wijn! Maar ook: extreme armoede zien we even later bij de slechtdoorvoede en geklede bedelaars. Jan eet daarom vandaag liever ergens binnen ipv op de leuke terrassen. Het kontrast is wel heel schrijnend. Wijs geworden door de thaise visaperikelen, gaan we naar de vietnamese ambassade. Morgen kunnen we al het visum halen. Voor $50,00 p.p. krijgen we een visum van 35 dagen en in tegenstelling tot berichten uit de reisgids) heoven we niet van te voren te bepalen welke grensovergang we gaan gebruiken. Blij verlaten we de ambassade en gaan met een vrij gevoel fantaseren over de komende route. We nemen voor de verandering een hotel midden in de stad. Als we geinstalleerd zijn in dit luxe hotel, mist Bart het familiehotelletje wel. Zeker als blijkt dat de fietsen pas om 23.00 uur naar binnen mogen. Zolang moeten ze op straat staan. Een onveilig gevoel in dit nieuwe land. Bovendien merken we even later dat ze ons belazerd hebben met de koers dollar/thaisebath. Toeristenprijzen zijn hier in dollars. Maar ja zijn we belazerd? Hoeveel dollar gaan er tegenwoordig in een euro? Jan heeft nog steeds keelpijn en is nog wat grieperig, maar lijkt aan de beterende hand.

vervolg 09-01-2009

De bedden slapen prima. Het ontbijt is niet zoveel. We laten het maar. Jan gaat naar de pedicure, Bart struint over de markt. We komen elkaar in een luxe coffeeshop toevallig weer tegen. We halen ons Vietnamees visum en informeren over de bus naar het zuiden. De lig/slaapbus doen we niet. Zonde om in de nacht te reizen. We boeken de bus die er 5 uur over doet en worden morgen opgehaald in ons hotel. Ze zeggen dat de fiest mee kan. We zijn benieuwd (andere toeroperators zeiden dat het niet kon). Bart neemt 's middags een uur massage, Jan een half uur. (alleen hoofd, rug, schouders). Gaat het morgen lukken met de fiets op/achter/onder/in de VIP-bus?

vervolg 10-01-2009

Om 12.00 uur stipt worden we door een tuktuk opgehaald. Op het busstation staat een dubbeldekker VIPbus klaar en de fietsen passen gewoon in het bagageruim. De bus vertrekt stipt op tijd, maar hij rijdt 10 km per uur. Waarom? Na een half uur sukkelen, stopt de bus en worden flesjes water en doekjes met een eau-de-cologne de bus ingedragen en aan ons uitgedeeld (lijkt Turkije wel). Daar was het wachten dus op! Daarna een zeer comfortabele rit. Als het net donker is (18.00 uur) zijn we in Takhet. Het busstation ligt zoals zo vaak, 4 km buiten de stad. We fietsen langs wat hotelletjes en kiezen een klein guesthouse uit. Wel beschimmelde muren, maar beddengoed is schoon. We eten de allerheerlijkste pizza en omdata er een koude wind staat, warmen we ons met een heerlijke chileense wijn. Hoe zo Azie? Hoe zo Laos? We genieten er van.

vervolg 11-01-2009

De bedden hadden we van de muur geschoven om onze klamboe op te kunnen hangen. Bij het terugschuiven van de bedden glijdt Jan uit. Hij valt op zijn tand en zijn hak haalt hij open aan een ijzeren punt van een kastje. Bart voelt de wijn van gisteren, dus in een niet goede conditie gaan we op pad. Deze dappere jongens fietsen vandaag toch 60 km. Eerst is de wind tegen, maar halverwege de dag draait de wind! Eindelijk eens wind mee. Om 15.00 uur fietsen we door een dorpje waar we een geweldige kamer vinden. Jan doet de was (zie foto) en we doen een middagdutje op het terras (nou ja, beton voor de kamer, maar met bedsprei en badhandoek ligt het heerlijk). 's Avonds eten we een zeer saaie noodle en vullen de maag met banaan. De wind is hard en Bart heeft het koud onder het dunne dekentjes. Spartaans dus. Gelukkig hebben we nog handdoeken die we als extra dekens gebruiken.

vervolg 12-01-2009

De wind is nog steeds erg hard en nu weer deels tegen. We proberen te liften, maar de weg is erg stil. Na een uur (en veel lieve Laotianen die informeren waar we heen willen, maar allemaal in de buurt blijven) hebben we eindelijk een geweldige lift van 150 km. Jan in de achterbak bij de fietsen. Bart binnen in de auto. De laatste 30 km fietsen we weer met de wind mee. Bij een eettentje worden we door een dokter (hij is hoofd van het regionaal medisch centrum) geholpen met het bestellen van een lunch. Hij zingt nog wat Karaoke en vertelt over zijn werk. Dan zijn we in Pakse. Een oord met veel toeristen. Daar ontmoeten we eindelijk weer eens mede-fietsers. We eten indisch. Heerlijke curry met naan en roti. Tijdens het eten plannen we ons vervolgreis. Cambodja gaan we niet doen. Morgen de bergen in richting Vietnam. Terwijl de wind om het hotel giert, lezen we ons in slaap.

vervolg 14-01-2009

Een prachtige geleidelijk klim van 50 km. Maar wel omhoog dus! Onderweg voortdurend Laotiaanse kinderen en volwassenen die ons toeroepen en zwaaien. Kinderen die kilometers van en naar school lopen. Voortdurend kippen, varkens, koeien, geiten, honden die de weg oversteken. Auto's lijken er aan gewend. Wij nog niet. We hebben er veel lol om. Op het Bolivenplateau (1500 meter) komen we moe (en koud) rond 17.00 aan in Paksong. Een stadje wat helemaal niets is. En zo koud hebben we het nog niet gehad. Bijna geen voorzieningen. Er is een gelukkig een nieuw hotel op een heuvel. We vinden het geen sfeer hebben, maar gelukkig zijn er ook chauffeurskamers. Dat is in ieder geval beter. Bart vraagt een dubbele deken. Nu Jan bijna beter is (alleen nog verkouden en zijn wond op zijn hak is erg vervelend) wordt Bart ziek. Keelpijn, waar hoofd. In het restaurant van het hotel kan je alleen buiten eten. Veel te koud. We lopen 1 km (geen (brommer)taxi te bekennen) in het pikke donker. Er is geen straatverlichting. Maar dan vinden we een restaurant! Met een houtskoolfondue midden in de tafel, zoals we al eerder hadden. We warmen ons er aan en eten redelijk lekker. 's Nachts wordt Bart met dubbele deken een paar keer wakker en geniet van de warmte.

vervolg 15-01-2009

Laos valt ons tegen. Nou ja ... tegen. Het is spartaans. De natuur tot nu toe is niet heel bijzonder. Veel ontbossing, kaalslag, droge vlaktes en geen groene rijstvelden ivm het seizoen. De Laotianen zijn erg aardig, maar voor ons niet te doorgronden. Het is allemaal veel onverzorgder dan in Thailand. W.s. komen we de culturele kloof niet te boven. Wat ook niet meevalt is dat naarmate we zuidelijker komen, de armoede steeds duidelijker wordt en waar eet je dan je lunch. Na een paar keer een waterig soepje verlangen we naar de heerlijke thaise Tom Yam. Ook fysiek zijn we niet in orde. Vanwege het visum kunnen we nog niet naar Vietnam. We besluiten om naar een waterval te gaan waar hotels en voorzieningen zijn. Daar een beetje bijkomen en dan pas weer verder te reizen. We liften vrij snel 20 km. Dan gaat de weg over in een dirtroad. Een zandpad. Nauwelijks verkeer. Wel lichtdalend. Het is een prachtige tocht. Door de kleinste dorpjes. Prachtige natuur. Wat een armoede! Wat een vriendelijk gelach en geroep als we voorbij fietsen! Wat een stof! Wat een onmogelijk fietspad! Bij een afdaling valt Bart. Alleen wat schrammen gelukkig. Maar de fiets en wij zelf zitten onder het stof. Ook de longen. Bij de waterval vinden we wat we zoeken. Het hotelresort heeft kamers die op de waterval uitkijken. Erg mooi, maar we zoeken iets beschutters. Een simpele hut met groot terras. In het dorpje vinden we een familierestaurantje met veel verse groente. We blijven hier morgen ook.

vervolg 16-01-2009

Bart komt helemaal bij. Jan vindt het hotelresort niet heel leuk, maar door in het dorp bij het familierestaurantje te eten is het wat hem betreft ok. De zon schijnt lekker in onze beschutte hoek. Jan baddert in de waterval en spuit de fietsen schoon. Met mp3 in de oren leest Bart zijn boek uit.

vervolg 17-01-2009

We zijn al weer klaar met niets doen en willen weer verder reizen. Maar welke kant op? In ieder geval geen stofwegen eventjes. Dus omhoog en dan langzaam naar Vietnam. We fietsen 20 km en zien dan dat we niet verder kunnen. De wegen houden hier op. Nou ja, zandwegen gaan verder. Dus maar weer terug. We krijgen vrij snel een lift. Waar gaan ze naar toe? Een heel eind in ieder geval. Op een kruising moeten wij kiezen wat we doen. We kiezen wat de liftgevers gaan doen. En dat is terug naar het koude Paksom om vandaar uit weer verder naar het oosten te trekken. De natuur was daar prachtig en via deze streek kunnen we oversteken naar Vietnam. Met een toerist liften we naar een dorp waar we eerder waren. We hebben nu een rondje gemaakt. De hotels zijn hier matig, dus liften we door naar het volgende dorp. Sampton. We vinden vrij snel een leuk klein hotelletje en eten in een restaurant met een door de Unesco vertaalde menukaart. Veel buitenlandse hulpverleners hier. We kunnen dus ineens de menukaart lezen, en we denken nog: dat ziet er goed uit ... maar is het het varkensvlees of de bedorven yoghurt die Bart midden in de nacht doen braken en schijten. Hij is flink ziek.

vervolg 18-01-2009

Bart kan nog niet reizen, dus we blijven nog een dag. Het dorp is stoffig en treurig. Jan doet een tevergeefse poging een iets beter hotel te vinden, terwijl Bart in de buurt van de wc en wasbak blijft. Jan zorgt voor Bart en gaat alleen uit eten. Hij vindt het maar ongezellig.

vervolg 19-01-2009

Bart durft het weer aan, al lijkt liften de beste optie. Maar er is helemaal geen verkeer op deze weg. Dus fietsen we maar. De weg is prachtig en Bart fietst zelfs lekker. Na toch nog een korte lift nemen we onze intrek in een gdroot oud koloniaal hotel. Jan vindt het niets, maar Bart wordt er beter van (denkt hij ?). Als we geinstalleerd zijn, schelt uit de luidsprekers marsmuziek en worden er toespraken gerepeteerd. Morgen is het 60 jaar Army Day, met parades en feest. Bart waant zich weer in het Oostblok waar hij vroeger veel gereisd heeft. Bij zonsondergang drinken we romantisch een drankje aan de rivier (zie foto).